Cthulhu: Death May Die

Pierwszy kontakt z grą jest bardzo pozytywny. W dużym pudle mieści się sporo figurek wysokiej jakości, kilka jest naprawdę dużych – szczególnie wyróżniają się figurki Przedwiecznych, z którymi będziemy walczyć.

Przed każdą sesją wybieramy, który z Przedwiecznych będzie naszym głównym przeciwnikiem – w podstawce mamy do wyboru Cthulu lub Hastura. Determinuje to rodzaj ich pomniejszych popleczników, którzy będą się snuć po planszy i uprzykrzać nam życie, ale także każdy z głównych antagonistów wprowadza różne efekty.

Kolejnym krokiem jest wybór jednego z sześciu scenariuszy i ułożenie planszy zgodnie z opisem. Na koniec najważniejsza rzecz, czyli wybór naszego bohatera – do wyboru jest kilkanaście zróżnicowanych postaci, każda z własną, nie za długą historia umieszczoną na odwrocie każdej planszetki postaci. Każdy z badaczy posiada 3 umiejętności, które można rozwijać według własnego uznania, a które determinują nasz styl gry. Dodatkowo, w trakcie rozgrywki można zdobywać różne przedmioty lub towarzyszy, którzy dają własne, bonusowe efekty.

Wizualnie gra prezentuje się pięknie. Mamy do czynienia z dużą ilością plastiku, figurki cechują się sporym stopniem szczegółowości. Grafiki na modułowo układanej planszy są bardzo klimatyczne i pomagają wczuć się w klimat zagrożenia.

Jeśli chodzi o trudność, gra jest zdecydowanie łatwiejsza np. od Eldritch Horror. Poziom trudności określiłbym ogólnie jako średni, nie jest trudno wygrać scenariusz, ale też wyczuwalne jest zagrożenie porażką. Jest też dużo bardziej taktyczna i szybsza, tury graczy odbywają się płynnie i sprawnie. Wynika to też z faktu, że w Cthulu DMD jest dość mało tekstu do czytania, a dużo walki i taktycznej rozgrywki.